Θέσεις μάχης σε ένα κόσμο που κλυδωνίζεται...

ΠΟΙΟΣ, ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ...

Μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό, πλήθος διαμαρτυριών και επεισοδίων ξέσπασαν σε όλη την επικράτεια. Οι άνθρωποι αυτοί στους δρόμους σε καμία περίπτωση δεν είναι «οι 60 κουκουλοφόροι», όπως ισχυρίζονται κάποιοι αλλά περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας, ετερόκλητα και διαφορετικά αλλά ενωμένα μέσα στην οργή τους...

Μαθητές και φοιτητές πρωτοστατούν με εντυπωσιακές αντιδράσεις, βρίσκοντας δημιουργικούς τρόπους να εκφράσουν το θυμό τους, από λουλούδια μέχρι αυγά και πέτρες. Στο πλευρό τους βρίσκονται δάσκαλοι και γονείς οι οποίοι άναυδοι παρακολουθούν τη βίαιη συχνά καταστολή των αυθόρμητων αυτών εκδηλώσεων. Επίσης δεν λείπουν πολλοί νέοι μετανάστες, παιδιά δεύτερης γενιάς, εκφράζοντας έτσι την απόγνωση τους για μια κοινωνία που τους περιθωριοποιεί και ένα κράτος που τους φέρεται καθημερινά με τον χειρότερο τρόπο. Κάποιοι βέβαια επέλεξαν πιο βίαιους τρόπους και σύντομα τα κάθε λογής επεισόδια άρχισαν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ που βρήκαν ευκαιρία για λαϊκιστικές κορόνες.

Σκύβοντας ωστόσο κανείς πάνω από αυτούς τους ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους, διαπιστώνει ουσιαστικά μια αδυναμία να εκφράσουν με λόγο πολιτικό τις ανησυχίες και τα προβλήματα τους. Για το λόγο αυτό ένα κομμάτι καταφεύγει ακόμη και στην τυφλή βία. Βιώνοντας το κράτος ως κάτι ξένο και καταπιεστικό, «επιτίθεται», ως κομμάτι της κοινωνίας, στην ίδια την κοινωνία. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος βίας. Τα δάκρυα για το θάνατο του Αλέξη έδωσαν τη θέση τους στα δακρυγόνα, ενώ διαδηλώσεις κι ειρηνικές πορείες έγιναν παράλληλα με επεισόδια εκτεταμένης καταστροφής.



Η ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΟΡΑΜΑΤΟΣ

Ψάχνοντας να βρει τις αιτίες, δεν μπορεί κανείς να δει και να ερμηνεύσει τις εξελίξεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη δίχως να εξετάσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές γεννήθηκαν και εκφράστηκαν. Η προελαύνουσα οικονομική και οικολογική κρίση, η επισφάλεια στον τομέα της εργασίας με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και τη βόμβα του ασφαλιστικού που αναμένει να εκραγεί ολοκληρωτικά, η υποχώρηση του κοινωνικού κράτους με την ιδιωτικοποίηση των πάντων (βλ. μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, ιδιωτικοποίηση λιμανιών, το χάλι των δημόσιων νοσοκομείων κ.α.) δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Πλέον μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού βλέπουν την υπόσχεση για «ευημερία» να καταρρέει. Και πρώτοι απ' όλους, υφίστανται τις επιπτώσεις με τον πιο έντονο τρόπο ευπαθείς ομάδες, όπως οι μετανάστες.

Από την άλλη πλευρά, με τη διαχρονική σύνδεση της πολιτικής με τη διαφθορά και τα μικροπολιτικά παιχνίδια, που συναντά κανείς σχεδόν σε όλους τους κομματικούς (και μη) μηχανισμούς, ανεξαρτήτως της ιδεολογικής ταμπέλας τους (βλ. από το σκάνδαλο Κοσκωτά μέχρι το πιο πρόσφατο Βατοπέδι), προκύπτει μια βαθιά απαξίωση στη συνείδηση του κόσμου της πολιτικής συγκρότησης και δράσης ως μέσου διεκδίκησης και πάλης. Παράλληλα, το κράτος και οι κατασταλτικοί και άλλοι μηχανισμοί του έχουν απονομιμοποιηθεί, αφού καταλήγουν συνώνυμα των «κουμπάρων» και του «μπάτσου» που σκοτώνει με εμπεδωμένη μια κουλτούρα ατιμωρησίας αυτόν που έχει ταχθεί να προστατεύσει. Το «δημόσιο» έχει απονοηματοδοτηθεί, καθώς το συναντάμε σπάνια πλέον, από τους δημόσιους χώρους όπως οι πλατείες μέχρι τα δημόσια αγαθά όπως η παιδεία, η υγεία κτλ. Η νοοτροπία των καιρών μας είναι η έξαρση του ατομικισμού και του ιδιωτεύειν, η απουσία οράματος, ο μηδενισμός που διοχετεύει την οργή σε καταστροφή δίχως να ακολουθεί δημιουργία.



ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

Απέναντι σε αυτή τη γενικευμένη κρίση των κοινωνιών μας που εκφράζεται μέσα στην οργή και την άρνηση, πρέπει να αντιτάξουμε την ενεργοποίηση μας, ατομικά και συλλογικά, και την ανάληψη των ευθυνών μας. Υπάρχει πλέον ανάγκη δημιουργίας από την κοινωνία, μίας νέας πολιτικής της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της συλλογικής ζωής, μίας ζωής με και για τους συνανθρώπους μας, και όχι δίπλα στα εμπορεύματά μας. Μιας ζωής συμμετοχής και συλλογικής υπευθυνότητας για αυτό που κάνουμε. Και βέβαια η γέννηση μίας νέας κοινωνικής και πολιτικής ηθικής, αντίθετης στο φιλελεύθερο
αγοραίο ατομισμό.


Εντός του δημοσίου πανεπιστημίου, ο ρόλος του οποίου είναι τεράστιος ως φορέας της παιδείας και της έρευνας, η ακαδημαϊκή κοινότητα πρέπει να επανακτήσει το περιεχόμενο της και οι οργανωμένοι φοιτητικοί σύλλογοι μαζί με τους καθηγητές οφείλουν:

· να πετάξουν έξω τις πελατειακές σχέσεις, τον κομματισμό και τη διαφθορά ,

· να περιφρουρήσουν το άσυλο απέναντι στην αστυνομία και τις καταστροφές αλλά και

· να πάρουν θέση απέναντι σε όλες τις εκφάνσεις της κρίσης αυτής που σαρώνει τις ζωές μας και μας φέρνει μπροστά στα αδιέξοδα του αγοραίου πολιτισμού μας



ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΜΑΣ

Εν όψει των τελευταίων γεγονότων και του μεγάλου κοινωνικού ενδιαφέροντος και οργής, ο Σύλλογος Φοιτητών Νομικής οφείλει να συζητήσει και να πάρει αποφάσεις με πολιτική υπευθυνότητα και περιεχόμενο. Και οφείλει να πράξει σύσσωμος και συσπειρωμένος. Δυστυχώς το κλίμα στη τραυματισμένη από τις καταστροφές σχολή μας, είναι κλίμα διάλυσης και τρόμου. Πολλοί φοιτητές δεν τολμούν να έρθουν στο πανεπιστήμιο φοβούμενοι τα επεισόδια. Για το λόγο αυτό, τη Τετάρτη 10.12 φοιτητές και καθηγητές σε έκτακτη συνέλευση τμήματος αποφάσισαν να λειτουργήσει η σχολή ώστε να κρατηθεί ανοικτή και ζωντανή. Περιφρούρησαν μάλιστα από κοινού, για ολόκληρη τη νύκτα, την απροστάτευτη σχολή.

Αν και έγιναν επανειλημμένες προσπάθειες για σύγκληση γενικής συνέλευσης, η προσέλευση φοιτητών δυστυχώς ήταν μικρή έως ελάχιστη οδηγώντας έτσι τη διαδικασία από αναβολή σε αναβολή.. Τη Πέμπτη 11.12 έγινε η τελευταία απόπειρα για διεξαγωγή της συνέλευσης μας που όμως κατέληξε σε φιάσκο. Η συζήτηση που πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, παρόλη την απουσία της συντριπτικής πλειοψηφίας των φοιτητών, και παρά την άρνηση πολλών εκ των παριστάμενων (μαζί και τη δική μας άρνηση), αυτοαναγορεύτηκε με ψηφοφορία (!) σε συνέλευση Συλλόγου. Ο Σύλλογος από το κοινωνικό εκείνο υποκείμενο που συνθέτει ένα δυναμικό κομμάτι μιας κοινότητας, της ακαδημαϊκής κοινότητας, υποκαταστάθηκε από μια ομάδα φοιτητών που προσπάθησε απεγνωσμένα να εκμαιεύσει μια αγωνιστική απόφαση, με κόστος την ίδια τη δημοκρατία.

· Προτείνουμε οι σχολές μας να γίνουν κέντρο εκδηλώσεων, μαθημάτων, συζητήσεων, να μείνουν ζωντανές και ανοικτές.

· Η πρόταση κατάληψης ενός μέσου που έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία στο παρελθόν από το φοιτητικό κίνημα (αλλά δεν θα πρέπει να γίνεται αντιληπτό ως πανάκεια ή αυτοσκοπός) στη συγκεκριμένη κρίσιμη στιγμή, είναι μια θέση που κατ' εμάς θα οδηγήσει στην ερημοποίηση του πανεπιστημίου, καθώς τα επεισόδια, οι ζημίες και ο φόβος έχει ήδη διώξει το συντριπτικό μέρος τον φοιτητών από το πανεπιστήμιο.

· Οι ανοιχτές σχολές σε αυτή τη φάση δεν δείχνουν το δρόμο πίσω στην ομαλότητα, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Αντιθέτως, αναδεικνύουν την ανάγκη η δράση των συλλόγων μας, η διασύνδεση τους με τους άλλους κοινωνικούς φορείς, η λήψη αγωνιστικών αποφάσεων να γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μας (και όχι μια εξαίρεση από αυτή, μια «ημέρα κατάληψης»), μέσα από την συνδικαλιστική ενεργοποίηση των φοιτητών, την συμμετοχή στις ομάδες του συλλόγου, στις πορείες, στις εξορμήσεις για την ενημέρωση του κόσμου της πόλης και την άρθρωση πολιτικού λόγου… ώστε να σπάσει στη πράξη το κλίμα τρόμου που επικράτησε τις προηγούμενες μέρες.

Άλλωστε, οι καιροί είναι χαλεποί για το πανεπιστήμιο και η μόνη ελπίδα του να διατηρήσει τον δημόσιο χαρακτήρα του είναι με μια μεγάλης διάρκειας μάχη, καθημερινή. Την μάχη αυτή μπορεί να κερδίσει μόνο η ακαδημαϊκή κοινότητα με τις διαφωνίες και τις συμφωνίες της, όχι με μια στείρα άρνηση νόμων και οδηγιών, αλλά με την επεξεργασία μιας εναλλακτικής πρότασης για την παιδεία, πέρα από την αγορά και τον ανταγωνισμό...