Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας II - Περί ανεξαρτησίας...

περί ανεξαρτησίας: για μια αυτόνομη παραγωγή πολιτικής

Δηλώνουμε ανεξάρτητοι, γιατί δεν ετεροκαθοριζόμαστε από κομματικά και συντεχνιακά ή μικροπολιτικά συμφέροντα και σκοπιμότητες. Τα λάθη αλλά και οι επιτυχίες μας θα είναι δικά μας. Αυτό όμως δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την παρουσία μας στη σχολή. Σε κάθε περίπτωση μια συλλογικότητα θα πρέπει να θέτει βάσεις για τους τρόπους δράσης αλλά και τους σκοπούς της. Και ακριβώς επειδή εμείς δεν έχουμε έτοιμα «πακέτα» προειλημμένων πολιτικών θέσεων, αποτελεί κάθε φορά ένα στοίχημα η κατανόηση της κοινωνικοπολιτικής μας πραγματικότητας και η αναζήτηση λύσεων αυτόνομα και από τα κάτω. Όταν όμως αυτή η διαδικασία αποφέρει καρπούς, είναι δυο φορές πολύτιμη, αφού είναι αποτέλεσμα του δικού μας κόπου και των προσωπικών μας προσπαθειών, αλλά και υπερβάσεων. Με λίγα λόγια, η δική μας ιδεολογία είναι αυτή που χτίζουμε καθημερινά τόσο με τις θέσεις στις οποίες καταλήγουμε - ύστερα από προσωπική έρευνα, ενημέρωση και σύνθεση απόψεων - , όσο και με τη συμμετοχή μας σε δράσεις που αφορούν ζητήματα πολιτικά, εργασιακά, οικολογικά, πολιτιστικά. Οι αρχές και οι αξίες μας διαμορφώνονται συνεχώς, δημιουργώντας παρακαταθήκες για το μέλλον. Είναι μια προσπάθεια δίχως τέλος και αρχή, όπως ακριβώς και η ίδια η δημοκρατία, που για μας δεν είναι μια κατάσταση που παγιώνεται, αλλά ένας αέναος δρόμος προς μια καλύτερη κοινωνία. Με όπλα μας λοιπόν την συλλογική δράση και την αλληλεγγύη, θέτουμε τις δικές μας βάσεις, στο δρόμο για την αμεσοδημοκρατία, την αυτονομία, την αξιοπρέπεια.

περί ακαδημαϊκής κοινότητας: για κοινωνικό διάλογο και κοινωνικές συγκρούσεις

Η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν είναι ενιαία. Τόσο οι καθηγητές όσο και οι φοιτητές δεν αποτελούν σώματα συμπαγή καθώς στο εσωτερικό τους υπάρχουν διαφορετικά και συχνά αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και ανάγκες. Άλλωστε το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι δημόσιος χώρος που διεκδικούμε να αναχθεί σε πεδίο πολιτικού διαλόγου και κοινωνικών συγκρούσεων. Μέσα απο τα διακυβεύματα και τις συγκρούσεις θα αναδειχθούν στην πράξη οι διαφορές και οι συμμαχίες για να διεκδικήσουμε μια καλύτερη παιδεία. Στοιχείο που μας ενώνει είναι η επιδίωξη μιας παιδείας που θα εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες. Πέρα απο καθηγητικά κατεστημένα. Πέρα από συνδικαλστικά και κομματικά μικροσυμφέροντα.

περί “αριστεράς” και “δεξιάς”: πέρα από ταμπέλες, για μια πολιτική ουσίας

Αυτό που αμφισβητούμε δεν είναι το φιλοσοφικό και ιστορικό περιεχόμενο των όρων ούτε η ανάγκη να τους διακρίνουμε. Δεν είμαστε με το «τέλος των ιδεολογιών». Είμαστε με το τέλος των ιδεολογημάτων. Αμφισβητούμε κατά πόσον σήμερα αυτό που δηλώνεις αντιστοιχεί σε αυτό που είσαι. Με λίγα λόγια, δεν εμπιστευόμαστε τις ταμπέλες και τις συνυποδηλώσεις τους. Γι’ αυτό και τις αρνούμαστε. Προτιμούμε να αφήσουμε τις πράξεις και τα συμπεράσματά μας να μιλήσουν για μας. Αν κάποιος θέλει να καταλάβει ποιοι είμαστε δεν θα πρέπει να αρκεστεί σε μια ταμπέλα που θα του δώσουμε, η οποία μπορεί να σημαίνει τα πάντα, μπορεί και τίποτα. Θα πρέπει να ψάξει να δει τι λέμε και τι κάνουμε. Μέσα σε μια κοινωνία του «φαίνεσθαι» και του θεάματος, δεν μπορούμε παρά να αρνηθούμε τις προκατασκευασμένες ταυτότητες που για πολλούς έχουν χάσει το νόημά τους και να αφήσουμε να μιλήσει για μας ό,τι μιλάει πιο δυνατά και πιο ειλικρινά από κάθε ταμπέλα: οι πράξεις μας.

η στρατηγική μας για την παιδεία: για ένα πανεπιστήμιο δημόσιο και όχι αγοραίο

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι σκοπός της δράσης μας δεν είναι να πέσει απλά ο ένας ή ο άλλος νόμος. Συγκρουόμαστε κάθε φορά με ολόκληρη τη φιλοσοφία που κρύβεται πίσω από κάθε νομοθέτημα και κάθε πολιτική κίνηση. Είναι η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς τρόπους σκέψης και ζωής. Από τη μία η αντίληψη που θέλει μια εκπαίδευση-προϊόν, που να εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς, έναν φοιτητή-καταναλωτή και υπερεξειδικευμένο, ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο και προσανατολισμένο στην αγορά. Από την άλλη η αντίληψη που θέλει την παιδεία δημόσια, να εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας, τον φοιτητή ενεργό ακαδημαϊκό πολίτη και πολύπλευρο επιστήμονα και άνθρωπο, το πανεπιστήμιο ένα δημόσιο χώρο, πολιτικού διαλόγου και κοινωνικών συγκρούσεων. Δημιουργείται λοιπόν ένα δίπολο που παλεύει για ένα διαφορετικό περιεχόμενο για την παιδεία, για ένα διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο, για μια διαφορετική αντίληψη της κοινωνίας και του εαυτού μας μέσα σε αυτή, για έναν διαφορετικό τύπο ανθρώπου, για το ίδιο το περιεχόμενο των λέξεων. Είναι μια πάλη λοιπόν που δεν εξαντλείται στον έναν ή τον άλλο νόμο, αλλά είναι σύγκρουση αξιών και τρόπου σκέψης, σύγκρουση διαρκείας. Και πρέπει να δίνουμε κάθε μάχη σ’ αυτόν τον «πόλεμο» διαρκείας στρατηγικά ώστε να μην υπονομεύουμε εμείς οι ίδιοι τις δυνάμεις μας. Γι’ αυτό το ζήτημα δεν είναι ένας καλύτερος ή ένας χειρότερος νόμος. Είναι να οικοδομήσουμε τη δική μας θετική εναλλακτική απέναντι σε όλα όσα δεν μας αρέσουν.