Για τη διαδήλωση που πέρασε...κι αυτές που θα 'ρθουν...

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ...

Την Τετάρτη 5 Μαΐου πραγματοποιήθηκαν δυναμικές απεργιακές κινητοποιήσεις με παράλληλες πορείες και συγκεντρώσεις σε όλη την χώρα. Και μόνο η αναγγελία των "σωτήριων" νέων μέτρων ήταν αρκετή για να ωθήσει τον κόσμο να συμμετάσχει μαζικά στις κινητοποιήσεις.

Πλάι σε συνδικαλιστές, εργαζομένους και ανέργους στέκονταν ακόμα και άνθρωποι που κατέβαιναν για πρώτη φορά σε πορεία, κάτι που αποδεικνύει την συσσωρευμένη κοινωνική ένταση. Η διαδήλωση αυτή απαντήθηκε με άγρια καταστολή, αναίτιες προσαγωγές, ξύλο στο σωρό και μαζική ρίψη δακρυγόνων.

Το κύμα αυτό αντίδρασης έρχεται ξεκάθαρα να αντιπαρατεθεί στο συνεχώς καλλιεργούμενο από τα ΜΜΕ και όχι μόνον κλίμα μοιρολατρίας. Ο μεγάλος αριθμός των διαδηλωτών έδειξε με τρόπο σαφή πως ούτε τα μέτρα θεωρούνται τόσο αναγκαία αλλά ούτε και υπάρχει κοινωνική νομιμοποίηση στην προσπάθεια κατάργησης θεμελιωδών δικαιωμάτων και κεκτημένων.

Ένα ήταν σαφές. Οι μεγάλες διαδηλώσεις της Τετάρτης είχαν ξεκάθαρο πολιτικό στόχο και πρόταγμα το οποίο από ότι φάνηκε βρίσκει ισχυρότερο κοινωνικό έρεισμα από την περιβόητη "συναινετική δια των μέτρων σωτηρία"...

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗN MARFIN

Κατά τη διάρκεια της απεργιακής κινητοποίησης στην Αθήνα στις 5 Μαΐου, κάποιοι επιτέθηκαν με μολότοφ στο υποκατάστημα της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου. Παρότι η πρόκληση φθορών σε τράπεζες είναι συνήθης πρακτική κάποιων πολιτικών χώρων και μάλιστα μια από τις πρακτικές με την ευρύτερη κοινωνική νομιμοποίηση, στη συγκεκριμένη περίπτωση η τράπεζα κατέληξε να πυρποληθεί ενώ βρίσκονταν μέσα εργαζόμενοι από τους οποίους τρεις εγκλωβίστηκαν στο κτίριο με αποτέλεσμα τον θάνατό τους.

Αυτό το περιστατικό δεν προέκυψε μέσα σε συνθήκες γενικευμένης λαϊκής εξέγερσης και ανομίας, οπότε ίσως και να ήταν αναμενόμενο. Αντίθετα, ήταν το αποτέλεσμα μιας τυφλής βίας που λειτούργησε διαφορετικά και ενάντια στον τρόπο που είχε επιλέξει σε εκείνη την φάση να αντιδράσει το πλήθος των διαδηλωτών.

Έτσι συνέβη το παράδοξο, το αδιανόητο: να σκοτώνονται εργαζόμενοι τη μέρα μιας πανελλαδικής μαζικότατης κινητοποίησης ενάντια στα νέα αντεργατικά μέτρα, όχι ως αποτέλεσμα μιας βίαιης κρατικής καταστολής, αλλά ως «παράπλευρη απώλεια» μιας δράσης που η διαδήλωση δεν κατάφερε να ελέγξει!

ΩΡΑ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΑΣ...

Αν η δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού από έναν ειδικό φρουρό μας έκανε να αναλογιστούμε τη σήψη μιας ολόκληρης κοινωνίας, τότε ένας τέτοιος θάνατος τριών εργαζομένων στη διάρκεια μιας εργατικής κατά κύριο λόγο διαδήλωσης θα πρέπει να μας οδηγήσει σε ακόμα πιο βαθύ προβληματισμό σχετικά και με τις δικές μας ευθύνες.

Είναι στιγμή για έναν ολόκληρο, ευρύτατο πολιτικό χώρο που παλεύει για μια δικαιότερη κοινωνία να ξεκαθαρίσει ότι τέτοιου τύπου βία δεν είναι ο τρόπος που αυτός επιλέγει να συγκρουστεί. Πολύ περισσότερο, να σταματήσει με την ανοχή του, θεωρητική και έμπρακτη, να αφήνει τέτοιες πρακτικές να υπάρξουν στις «πλάτες» μιας μαζικής διαδήλωσης.

Στα πλαίσια μιας τόσο μεγάλης διαδήλωσης όπως αυτή της Τετάρτης, μια σύγκρουση ανάμεσα στον λαό και στις δυνάμεις καταστολής είναι κάτι αναμενόμενο και θεμιτό. Όπως όμως κανείς δεν μπορεί να «καταδικάσει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», έτσι δεν μπορεί και να την αποδεχτεί συλλήβδην. Από την μια υπάρχει η βίαιη σύγκρουση που έχει την απαραίτητη κοινωνική νομιμοποίηση από τον λαό που συμμετέχει σε μια διαδήλωση, είτε αυτή εκφράζεται με επιδοκιμασίες και ανοχή είτε με την έμπρακτη συμμετοχή μεγάλου μέρους των διαδηλωτών, μια βία με πολιτική στόχευση και περιεχόμενο. Ακραίες μορφές τέτοιας βίας είναι άλλωστε και οι επαναστάσεις των λαών.
Διαφορετική είναι όμως μια βία που στοχεύει μόνο στην καταστροφή, χωρίς αντιπρόταση για δημιουργία, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και στόχο, εντελώς ξεκομμένη ουσιαστικά από τις κοινωνικές διεργασίες - μια σύγκρουση για τη σύγκρουση. Τέτοιες βίαιες εκδηλώσεις υπονομεύουν τα λαϊκά κινήματα, στρέφονται ενάντια στο συμφέρον της ίδιας της διαδήλωσης και αποτελούν βούτυρο στο ψωμί των δυνάμεων καταστολής, φιμώνοντας ανθρώπους που είχαν την ανάγκη και τη θέληση να φωνάξουν… Περιστατικά σαν αυτό βολεύουν την κρατική εξουσία που τα ενθαρρύνει και ουκ ολίγες φορές σε περιόδους κοινωνικού αναβρασμού τα δημιουργεί και τα εκτελεί με δικά της, κρατικά ή παρακρατικά όργανα.
Για το συγκεκριμένο γεγονός, οι πρακτικές ευθύνες των ιδιοκτητών της τράπεζας είναι δεδομένες, καθώς αφενός δεν είχαν φροντίσει για την ασφάλεια των εργαζομένων σε περίπτωση πυρκαγιάς και αφετέρου είχαν δώσει εκβιαστικά εντολή στους εργαζόμενους να κάτσουν μέσα στο κλειδωμένο κτίριο την ώρα της απεργιακής κινητοποίησης. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς κάτι καλύτερο όταν τα κέρδη μπαίνουν πάνω από τους ανθρώπους…

..ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ...

Ευθύνη όμως για τη μορφή που παίρνει μια διαδήλωση έχουμε όλοι όσοι νιώθουμε την ανάγκη να αντιδράσουμε. Αυτοί που κατεβαίνουμε στο δρόμο, αλλά και αυτοί που κάθονται σπίτι αφήνοντας άλλους να διαμαρτύρονται και για λογαριασμό τους. Με τις διαστάσεις που πήρε το τραγικό περιστατικό, η κουβέντα αποπροσανατολίστηκε από το διακύβευμα και επισκιάστηκε η πρώτη μαζική οργισμένη λαϊκή αντίδραση απέναντι στην ευρεία καταπάτηση των εργασιακών και κοινωνικών κεκτημένων.
Το μήνυμα που πρέπει να κρατήσει κανείς από την περασμένη Τετάρτη είναι αυτό: από δω και μπρος πρέπει να βρεθούμε όλοι στους δρόμους, για να πάρουμε πίσω τα δικαιώματα που μας καταργούν και την αξιοπρέπεια μας. Γιατί στα συλλογικά προβλήματα χωράνε μόνο συλλογικές λύσεις…