ΛΙΠΟΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΠΡΥΤΑΝΗ ή...AYTOKTONIA TOY ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ?

Σκοπος μας δεν ειναι να εξετασουμε τα παθηματα του πρυτανη απο ανθρωπιστικη σκοπια (καταδικη ή μη της βιας κατα προσωπου), ουτε ως ντεντεκτιβ (τον χτυπησαν ή λιποθυμησε επιτηδες ) αλλα να δουμε και να κριτικαρουμε, με αφορμη αυτα, τις ιδιες τις φοιτητικες πρακτικες που μας εχουν φερει ως εδω....

Ενα κομματι του φοιτητικού κινήματος, μέσα από μία σειρά προβληματικων πολιτικων εκτιμησεων, επιλογων και πρακτικών, έχει οδηγηθεί σε μία καταστροφική ενδοπανεπιστημιακη συρραξη, η οποία προκαλεί την αγανάκτηση της κοινής γνώμης, τη συκοφάντηση του δημοσίου πανεπιστημίου και την απομονωση των φοιτητών, ανοίγοντας έτσι διαπλατα την πορτα στις μεταρρυθμίσεις του Υπ Παιδειας.

Γενεσιουργος αιτια της παραπανω καταστασης ειναι μια αντιληψη οτι το προβλημα ειναι πως θα σταματησει ενας νομος που κατεβηκε.

Αυτη η απλοικη αναλυση θετει εναν βραχυπροθεσμο και επιπολαιο, ευκαιριακου τυπου σχεδιασμο δρασης.
Ο σχεδιασμος αυτος συνοψιζεται στο εξης: με τον τσαμπουκα και με στρατιωτικες συχνα μεθοδους προσπαθω αδιαφορωντας για το πολιτικο και κοινωνικο κοστος να σταματησω ο,τι μπορω τωρα απο τις διαταξεις του νομου πλαισιου που μια μια αρχιζουν να εφαρμοζονται.

Δυστυχως ομως, για εμας, η αντίθεση στο νόμο αποτελει στην πραγματικοτητα αντισταση σε μια πολιτικη πορεια ιδιωτικοποιησεων και φιλελευθεροποιησης της οικονομιας και οι προσπάθειες για τη μη εφαρμογή και την κατάργησή του αποτελούν αγώνα που θα πάρει χρόνια.

Και αυτη η αντισταση δεν μπορει να ειναι μονο αμυντικη (να μην εφαρμοστει - να ανατραπει ο νομος πλαισιο) αλλα πρεπει να περασει σε μια κριτικη των προβληματων μιας παιδειας που δημιουργει απολιτικα, αγραμματα, πλην εξειδικευμενα οντα, η ερευνητικη δραστηριοτητα ειναι πενιχρη και πατενταρισμενη και η ακαδημαικη κοινοτητα μαστιζεται απο την οικογενειοκρατια, την διαφθορα και την αδιαφορια.

Γι'αυτό και η στρατηγική μας πρεπει να εξασφαλίζει την μακροβιότητα και τη συνέχεια αυτού του αγώνα και όχι να την υπονομεύει (οπως με τη νωπή εκτροπή στη συνεδρίαση της Συγκλήτου, που στα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων -και στα αυτιά της κοινής γνώμης- μεταφράστηκε σε "ξεφτιλισμό των περσινών κινητοποιήσεων" (sic) και "στείλανε τον πρύτανη στο νοσοκομείο" (ξανά sic) ).

Η στρατηγική μας οφειλει να είναι η δομηση σχέσης αναμεσα στους φορεις της ακαδημαϊκης κοινοτητας ωστε να προκυψουν οι αναγκαιες συμμαχιες και να μπορέσει η ακαδημαϊκή κοινότητα μαζί να προστατεψει αλλα και να αναδιοργανωσει και να εξυγειανει το Δημοσιο Πανεπιστημιο (βλ. για παράδειγμα το Παιδαγωγικό του Α.Π.Θ. όπου οι κοσμητορικές εκλογές ανεστάλησαν επειδή κανείς από τους καθηγητές δεν έβαλε υποψηφιότητα, αντιδρώντας έτσι στην πράξη στο νόμο-πλαίσιο).

Παράλληλα ειναι μεγα λαθος να αποπροσανατολιζόμαστε τοσο εμεις οσο και ο κοσμος εξω απο το πανεπιστημιο που παρακολουθει τις εξελιξεις, μεταθέτοντας το κεντρο της αντιπαραθεσης από την κυβέρνηση και τις πολιτικές της κατευθύνσεις, σε μια εσωτερική αντιδικία που υποσκάπτει τα ίδια τα Α.Ε.Ι.


Η πρακτικη που χρησιμοποιειται ως τωρα απο καποια κομματια του φοιτητικου κινηματος καταστρεφει καθε τετοια προοπτικη συμμαχιων και οργανωμενης πανεπιστημιακης αντιδρασης και αφηνει τους φοιτητες μονους τους, κοινωνικα περιθωριοποιημενους, σε ενα τερεν αντιδικιων που φανταζει στον κοσμο συντεχνειακο και κομματικα υποκινουμενο

Και το χειροτερο ειναι οτι οταν οι θιασιωτες των στρατιωτικων πρακτικων (που μερικοι εχουν και καλες προθεσεις μεσα στην αφελεια τους) βγουν απο τις εξεγερτικες φαντασιωσεις τους ή βαρεθουν να σπανε τις διαδικασιες ή δεν μπορουν πια, οι μεταρρυθμισεις θα περασουν η μια μετα την αλλη (βλεπε νομο για κες μεσ το καλοκαιρι και ιδρυση ιδιωτικων με διασταλτικη ερμηνεια του 16Σ) με πληρη κοινωνικη συναινεση και εναν κυβερνητικο θριαμβο επι των "αντιδημοκρατικων μειοψηφιων"

(τους χαρισαμε γαρ και τον λογο των "υπερασπιστων της δημοκρατιας" βλεπεις...)