για την απόπειρα δολοφονίας του αστυνομικού...

Τη Δευτέρα 5 Γενάρη 2009 τα ξημερώματα, άγνωστοι εξαπέλυσαν επίθεση με καλάσνικοφ εναντίον ανδρών των ΜΑΤ, που εκτελούσαν υπηρεσία για τη φύλαξη του υπουργείου Πολιτισμού στα Εξάρχεια. Τρεις αστυνομικοί δέχθηκαν καταιγισμό πυρών, ενώ ένας από αυτούς, ο Διαμαντής Μαντζούνης, 21 ετών, τραυματίστηκε στο θώρακα και το μηρό και νοσηλεύεται ακόμη σε κρίσιμη κατάσταση. Έτσι, γράφτηκε μια νέα σελίδα στο φαύλο κύκλο της βίας που ξεκίνησε με τον τραγικό θάνατο του 15χρονου...

Παίρνοντας ως αφορμή αυτό το περιστατικό, σκόπιμο είναι σε πρώτη φάση να εξετάσει κανείς ποια είναι η συγκυρία μέσα στην οποία αυτό συνέβη, μετά από μια περίοδο κοινωνικών αναταραχών και συγκρούσεων και οικονομικής κρίσης, όπου η αστυνομία έδειξε το χειρότερό της πρόσωπο. Η επίθεση έτσι όπως πραγματοποιήθηκε στοχοποιούσε όχι το πρόσωπο αλλά τη στολή. Είτε επρόκειτο για μια προβοκάτσια είτε γεννήθηκε μέσα από την αγωνία ομάδων να δωθεί μία γροθιά στην αστυνομοκρατία των ημερών και ένα επαναστατικό μήνυμα στο λαό, η ένοπλη βία ως πολιτική επιλογή είναι ένα ζήτημα που καλό θα ήταν να συζητηθεί. Ενώ λοιπόν από τη μια βλέπουμε, και στην σύγχρονη ιστορία, παραδείγματα όπως αυτό του παλαιστινιακού αγώνα και των Ζαπατίστας στο Μεξικό, όπου η βία δεν αποτέλεσε γούστο αλλά αναγκαιότητα, σε συνθήκες όπου ετίθετο ζήτημα επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού ή ενός πληθυσμού (και τόσο η διπλωματία όσο και η πολιτική από μόνες τους δεν μπόρεσαν να φέρουν αποτέλεσμα), από την άλλη, σε μια ιστορικοπολιτική συγκυρία όπως η σημερινή στην Ελλάδα, η χρήση βίας με τη μορφή του ένοπλου αγώνα εργολαβικά από ορισμένους «ειδικούς», περισσότερο ευνοεί παρά πλήττει τα κυβερνητικά συμφέροντα. Από τη μία λειτουργεί ως άλλοθι για πολιτικές «λύσεις έκτακτης ανάγκης» και περαιτέρω αστυνόμευσης, και από την άλλη ουδόλως ευνοεί τη μαζικοποίηση, τη συνειδητοποιημένη συμμετοχή του λαού στους αγώνες και την δόμηση κινήματος, καθώς τέτοια μέσα και πρακτικές του είναι ανοίκεια και δυσκολεύεται να βρει τον εαυτό του μέσα σε αυτά. Τέτοιες πρακτικές αυτή τη στιγμή καλλιεργούν ακόμη, ή συντηρούν ένα ήδη διαμορφωμένο κλίμα τρόμου στους δρόμους των μεγάλων πόλεων. Είναι ζωτικής σημασίας λοιπόν να διαβλέπει κανείς και να ερμηνεύει ορθά τις συγκυρίες, ώστε να τίθενται γερές οι βάσεις για νέες διεκδικήσεις και νομιμοποιημένους από την κοινωνία αγώνες.

Σε δεύτερο λόγο, τίθεται και εδώ - όπως και στο περιστατικό με τη δολοφονία του 15χρονου - το ζήτημα της απονομιμοποίησης της αστυνομίας από την κοινωνία και της απαξίωσης του κοινωνικού της ρόλου. Η κρίση αυτή στην αστυνομία απηχεί πάνω απ’ όλα μια βαθιά κρίση των θεσμών και των αξιών στο σύνολο της κοινωνίας. Η λύση λοιπόν (αν δεχτούμε πως δημοκρατία δεν είναι απλώς μια κατάσταση, στάσιμη, αμετάβλητη, αλλά μια αέναη προσπάθεια εκδημοκρατισμού, μια συνεχής διεκδίκηση), βρίσκεται στην ανασυγκρότηση των κοινωνικών υποκειμένων, στην πολιτική τους ενεργοποίηση υπό τη σκέπη αξιών όπως η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η ελευθερία και ο σεβασμός του άλλου ως ίσου μεταξύ ίσων...