Το Παλαιστινιακό ζήτημα γεννήθηκε το 1948, με το πέρας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου όταν, υπό την υπαγόρευση των σιωνιστικών πολιτικών απόψεων και τον αντίκτυπο του Ολοκαυτώματος ξεκίνησε η μαζική μετανάστευση Εβραίων από την Ευρώπη στην υπό Βρετανική κατοχή από το 1917, Παλαιστίνη, όπου κατοικούσαν κυρίως αραβικοί πληθυσμοί που περίμεναν μετά το τέλος της Βρετανικής Εντολής την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους.
Τα Ηνωμένα Έθνη ωστόσο αποφάσισαν την διχοτόμηση των Παλαιστινιακών εδαφών σε δυο ίσα περίπου μεγέθους κομμάτια, ώστε το ένα απ’ αυτά να αποτελέσει το ανεξάρτητο κράτος του Ισραήλ και το άλλο των Παλαιστινίων. Αυτή η απόφαση των Ηνωμένων Εθνών απηχεί τα έντονα συμφέροντα των Υπερδυνάμεων, Ρωσίας και αργότερα Αμερικής, στη Μέση Ανατολή.
Μετά την αποχώρηση των Βρετανών το 1948, οι Ισραηλινοί ανακήρυξαν την ίδρυση του Ισραηλινού κράτους στην περιοχή και οι ως τότε αραβο-ισραηλινές συγκρούσεις πήραν διαστάσεις πολέμου. Τον Μάρτιο του 1949, επετεύχθη συμφωνία μόνιμης κατάπαυσης του πυρός, κατά την οποία ορίσθηκαν τα εσωτερικά όρια του Ισραήλ, γνωστά και ως «Πράσινη Γραμμή».
Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν και με τις γειτονικές χώρες και το 1967 το Ισραήλ εξαπέλυσε τον περίφημο Πόλεμο των Έξι Ημερών κατά τον οποίο απέσπασε καινούρια εδάφη, που άνηκαν στους Παλαιστινίους, εξωθώντας τους στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη.
Σταθμός στην ίστορια του Παλαιστινίακου αγώνα είναι οι οργανώσεις Φατάχ και Χαμάς. Η πρώτη αποτέλεσε συνιστώσα του PLO (ο Οργανισμός για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που είχε ιδρυθεί το 1964 από τον Αραβικό Σύνδεσμο και αποτελούσε το πρώτο κύριο οργανωμένο μέτωπο αντίστασης των Παλαιστινίων και τον εκπρόσωπο του αγώνα τους προς τα έξω).
Το 1987 ήταν η χρονιά της πρώτης Ιντιφάντα, δηλαδή της καθολικής ένοπλης Παλαιστινιακής αντίστασης, κατά τη διάρκεια της οποίας δημιουργήθηκε η Χαμάς. Η Ιντιφάντα έληξε το 1993, οπότε με μυστικές συνομιλίες, η Φατάχ κατέληξε ως εκπρόσωπος των Παλαιστινίων στις συμφωνίες το Όσλο με το Ισραήλ, δηλαδή στην αναγνώριση του Ισραηλινού κράτους με αντάλλαγμα την αυτονομία της Γάζας και της Δυτικής Όχθης και την ίδρυση της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Οι συμφωνίες αυτές θεωρήθηκαν από πολλούς προδοσία του σκοπού του αγώνα και η Χαμάς αρνήθηκε να τις αναγνωρίσει και να συμμετάσχει στις ακόλουθες εκλογές.
Η Παλαιστινιακή Αρχή συνδέθηκε με αναποτελεσματικότητα που σε συνδυασμό με τη διαφθορά οδήγησε σταδιακά στην πτώση του κύρους της Φατάχ και στην ανάδειξη της Χαμάς.
Η νομιμοποίηση της Χαμάς αποτυπώθηκε στις εκλογές του 2006, τις πρώτες όπου έπαιρνε μέρος η Χαμάς και στις οποίες κέρδισε αναπάντεχα τη πλειοψηφία (74 από τις 132 έδρες). Τότε ξέσπασαν ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ Φατάχ και Χαμάς, που κατέληξαν το 2007 με τη Χαμάς να αναλαμβάνει την κυριαρχία της Λωρίδας της Γάζας διώχνοντας τη Φατάχ και τη Φατάχ να κάνει το αντίθετο στη Δυτική Όχθη και να διαλύει με προεδρικό διάταγμα την κυβέρνηση αναλαμβάνοντας μονομερώς τη διακυβέρνηση.
Παράλληλα ξεκινάει η οικοδόμηση του Τείχους, ενός οικοδομήματος που χωρίζει τα εδάφη όπου διαμένουν οι Παλαιστίνιοι, γεγονός που ενέτεινε τον αποκλεισμό που επέβαλαν οι Ισραηλινοί στους Παλαιστινίους φέρνοντάς τους σε δεινή θέση. Ο αποκλεισμός δε σταμάτησε ούτε μετά την ανακωχή που συμφώνησαν μετά τη δεύτερη Ιντιφάντα, που κράτησε από το 2000 ως το 2006. Έτσι η Χαμάς αποφάσισε να μην ανανεώσει την εκεχειρία στις 19 Δεκεμβρίου του 2008 και στις 27 Δεκεμβρίου το Ισραήλ ξεκίνησε την επιχείρηση «χυτό μολύβι» βομβαρδίζοντας από αέρος και γης ανελέητα τη Λωρίδα της Γάζας, σκοτώνοντας πλήθος αμάχων.
Οι δύο κύριοι -και αντίπαλοι- πόλοι της παλαιστινιακής πολιτικής σκηνής είναι οι οργανώσεις Φατάχ και Χαμάς. Η πρώτη αποτέλεσε συνιστώσα του PLO και τη βασική συνιστώσα της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, που προέκυψε ως επίσημη αντιπροσωπευτική αρχή των Παλαιστινίων από τις συμφωνίες του Όσλο. Έχει πιο μετριοπαθές προφίλ, δίνοντας εξωστρεφή προσανατολισμό στον αγώνα, και πέτυχε έτσι να γίνει κατανοητή και αποδεκτή από το Δυτικό κόσμο ως εκπρόσωπος του Παλαιστινιακού λαού και να αναδείξει το ζήτημα. Πρόεδρός της ήταν ο Γιασέρ Αραφάτ, που διετέλεσε και πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής μέχρι το θάνατό του το 2004. Η Χαμάς προέκυψε κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα και αποτελεί συνιστώσα της Μουσουλμανικής αδελφότητας. Και οι δύο έχουν τόσο πολιτικό σκέλος, δηλαδή κόμμα, όσο και στρατιωτικό.
Η διαμάχη ανάμεσα τους ξεκίνησε ήδη από τις συμφωνίες του Όσλο που έθεσαν τέρμα στην πρώτη Ιντιφάντα το 1993. Με μυστικές συνομιλίες, η Φατάχ συμφώνησε ως εκπρόσωπος των Παλαιστινίων στην αναγνώριση του Ισραηλινού κράτους με αντάλλαγμα την αυτονομία της Γάζας και της Δυτικής Όχθης και την ίδρυση της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Οι συμφωνίες αυτές θεωρήθηκαν από πολλούς προδοσία του σκοπού του αγώνα και η Χαμάς αρνήθηκε να τις αναγνωρίσει και να συμμετάσχει στις ακόλουθες εκλογές. Η Φατάχ έπαιξε τότε το χαρτί της "δυτικοφροσύνης" και της μετριοπάθειας επιχειρώντας να δώσει μια λύση στις συνεχιζόμενες συγκρούσεις και εν πολλοίς εγκλωβίστηκε στην αναποτελεσματικότητα και τη διαφθόρα, αντικαθιστώντας την παλιότερη ένοπλη δράση της με τη διαχείριση των δεσμεύσεων που ανέλαβε με το συμβιβασμό, αδυνατώντας να δώσει πιο αγωνιστική συνέχεια.
Μόνη εναλλακτική που απέμενε στον απεγνωσμένο παλαιστινιακό λαό που έβλεπε τις ελπίδες για ίδρυση παλαιστινιακού κράτους και έναν ευνοϊκό καθορισμό συνόρων, όπως οι περισσότεροι περίμεναν μετά τις συμφωνίες του Όσλο, να καταρρέουν, ήταν να συνεχίσει την ένοπλη αντίσταση στους κόλπους της Χαμάς, να βάλει τον τρόμο στη ζωή του και στη ζωή των Ισραηλινών γειτόνων του με ανταρτοπόλεμο και επιθέσεις αυτοκτονίας. Εξού και η Χαμάς θεωρείται από πολλές χώρες (Η.Π.Α., Ε.Ε.) τρομοκρατική οργάνωση. Η απαρέγκλιτη αφοσίωση στον αγώνα για τη δικαίωση του παλαιστινιακού λαού καθώς και το ισχυρό κοινωνικό έργο της Χαμάς (σχολεία, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία κ.α.) εξηγούν την υποστήριξη που απολαμβάνει από την πλειοψηφία των Παλαιστινίων.
Τελικώς στις εκλογές του 2006, πλειοψήφισε η Χαμας. Τότε ξέσπασαν ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ Φατάχ και Χαμάς, κατά τη διάρκεια των οποίων η Φατάχ δέχθηκε τη συνδρομή των Η.Π.Α. προκειμένου να απωθήσει τη Χαμάς.
Οι Εβραίοι ήταν λαός νομαδικός, διασκορπισμένοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Η θρησκεία τους, με τη διδασκαλία περί «περιούσιου λαού» του Θεού και της συνακόλουθης ανωτερότητας τους σε σχεση με τους άλλους λαούς, αποτέλεσε το συνεκτικό στοιχείο εκείνο που, υπαγορεύοντας την κοινωνική ζωή και επιτάσσοντας αυστήρα τη διατήρηση της καθαρότητας της φυλής, τους επέτρεψε να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα διαμορφώνοντας ασφυκτικά κλειστές κοινότητες και εμπόδισε την αφομοίωσή τους από τους ντόπιους πληθυσμούς αλλα και την ουσιαστική ενταξη τους στις κοινωνιες που ζουσαν. Αυτη τους η κλειστη και ελιτιστικη οργάνωση ζωης αλλα και η ανάδειξη πολύ πλούσιων οικογενειών και λομπυ μεσα απο τους κολπους της εβραικης κοινοτητας οδηγησε τους γηγενεις πληθυσμους να αναπτυξουν πολλες φορες αντισημιτικα αισθηματα. Από την άλλη πλευρά, οι τοπικοί άρχοντες χρησιμοποίησαν ενίοτε την αντισημιτική προπαγάνδα προκειμένου να εκτονώσουν εσωτερικές κρίσεις και η εβραϊκή κοινότητα αντιμετωπίστηκε συχνά από τους ντόπιους πληθυσμούς ως εξιλαστήριο θύμα.
Σε αυτό το πλαίσιο κάνει την εμφάνισή του ο Σιωνισμός, πολιτικό κίνημα που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα με σκοπό τη δημιουργία στην περιοχή της Παλαιστίνης ενός νέου εβραϊκού κράτους, που θα συγκέντρωνε όλους τους Εβραίους της διασποράς. Το σιωνιστικό ρεύμα, που ασπάστηκε μια μερίδα των Εβραίων, πέτυχε τελικά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948, στη Διακήρυξη της Ίδρυσης του οποίου μάλιστα γίνεται αναφορά στο Πρώτο Σιωνιστικό Συμβούλιο που «διακήρυξε το δικαίωμα του εβραϊκού λαού στην εθνική αναγέννηση σε δική του χώρα».
Είναι γεγονός πως ο παλαιστινιακός λαός πέρα από τα δίκαια και αυτονόητα αιτήματά του σε πολιτικό επίπεδο, πολιτισμικά και θρησκευτικά εμφορείται σχεδόν στο σύνολό του από ακραία εθνικιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά, που προκαλούν αμηχανία στους δυτικούς. Ως ενδεικτικά παραδείγματα προβάλλουν φωνές που ζητούν την «εξαφάνιση του Ισραήλ» καθώς και η θέση της γυναίκας.
Τα στοιχεία αυτά του παλαιστινιακόυ λαού, ωστόσο, θα πρέπει να ερμηνευτουν αφενός μέσα από μια ιστορική παράδοση χρόνων και αφετέρου από τις υλικές και συνακόλουθα τις ιδεολογικές του ανάγκες και ιδιαιτεροτητες . Όπως οι δυτικές κοινωνίες ακολούθησαν μια μακρά πορεία για να φτάσουν σε ένα συγκεκριμένο αξιακό status, το οποίο υπαγορεύτηκε από την ιστορική τους διαδρόμη, έτσι κάθε πολιτισμός ακολουθεί διαφορετική πορεία και, καλούμενος να ανταποκριθεί σε διαφορετικές περιστάσεις, δημιουργεί ένα διαφορετικό αξιακό σύστημα, το οποίο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε και να κρίνουμε ως εξωτερικοί παρατηρητές ή με νεοαποικιακού τύπου οπτική.
Γι' αυτό ο παλαιστινιακός λαός διεκδικεί και πρέπει να έχει δικαίωμα ύπαρξης, δικαίωμα σχηματισμού κράτους, ώστε αυτόνομα να μορφοποιείται δυναμικά στο χρόνο με τα χαρακτηριστικά που αυτός επιλέγει.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ Η.Π.Α. ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
1 σχόλιο:
Εξαιρετική ανάλυση.
Γράφετε ό,τι συστηματικά αποκρύπτουν όλα τα μεγάλα ΜΜΕ.
Μακάρι να υπήρχαν κι άλλα, πέρα από κάνα-δυό, αυτόνομα/ανεξάρτητα σχήματα με τέτοιο υψηλό επίπεδο ανάλυσης!
Δημοσίευση σχολίου